पार्थचा वाढदिवस

आज पार्थचा वाढदिवस , मी दोन वर्षाचा बाप होताना मला माझ्या पप्पांचा रोल जास्त आठवतोय . 

वडिलांना बाप म्हणुन हाक मारायची अजुन तरी हिंमत नाही ती कधी येणार पण नाही . दहशत म्हणा किंवा आमची कर्तृत्व म्हणा . पण अजुनही त्यांच्याकडुन काही घ्यायच असेल किंवा काही परवानगी पाहीजे असेल तर आईला मध्यस्थी कराव लागत .      

लक्ष्य मुव्ही मधे तो एक सीन आहे , आयुष्याच्या कठीणातल्या कठीण लढाईवर जाताना हृतिक ला त्याच्या वडिलांशी बोलावस वाटत , सांगाव वाटतय की तो त्यांच्या अपेक्षा पुर्ण करु शकला नाही अगदी तसपण नाही पण मी पण काही वेगळ केलेल नाही . बोटांवर मोजता येतील इतकेच त्यांच्या आनंदाचे क्षण दिलेत आणि महत्वाचे म्हणजे त्यापैकी फक्त दोनच आठवताहेत.एक जेव्हा नवोदय ला सिलेक्ट झालो आणि दुसरा म्हणजे सिंगापुर ला एकत्र आलो तो क्षण. पोटापुरते मार्क नेहमीच मिळायचे तेवढच माझ ध्येय होत पण त्यांना कुठेतरी जास्त अपेक्षा होती आणि ती खरी पण होती कारण मी कधीच अभ्यासात सिंसियर नव्हतो त्याउलट माझी ताई एकदम हार्ड वर्किंग , बेस्ट स्टुंडंट कॅटेगरीवाली आणि माझ्याबाबतीत पॅरेंट्स डे ला किंवा काॅलेज मधे शिक्षकांना भेटायला गेल्यावर आज काय ऐकायला लागतय ह्याची धाकधुक असणार हे नक्की.

आम्हा दोघांमधे विसंवादाचे खुप विषय आहेत त्यापैकी एक म्हणजे उंगली टेढी करके अगर घी निकालना हो तर पप्पा त्या घी चा नाद सोडतील आणि मी भांड उलट करायला लागल तर चालेल असा . ते घी च उदाहरण दिल तसे प्रसंग खुपदा आलेत , पोलिसांनी थांबवल पप्पा म्हणनार जे काय असेल ते दे आणि मिटवुया आणि मी कायद्यांवर बोट ठेवत वाद घालत बसणार . पप्पा ना मी नेहमी व्यवहारी म्हणत आलोय कारण त्यांचा नेहमी पहिला प्रश्न मार्क किती पडले किंवा आता सुद्धा आॅफिस कस चालु आहे असा असतो म्हणजे भविष्याविषयी चिंता किंवा काळजी जास्त पण आता पार्थ कडे पाहतांना त्यांचे रोल पटत चाललेत . वडिलांनी व्यवहारीच असाव हे पटतय 

मधे एकदा पार्थने उडी मारली , चांगलाच आपटला डोळा सुजला , एक्स रे मधे स्कल ला फ्रॅक्चर दाखवल , बायकोच्या डोळ्यातलं पाणी थांबत नव्हत आणि मी एक दोन फोन करण्यात गुंतलेला , बायको म्हणते एवढ्यात कसले फोन करताय माझ्या डोक्यात चाललेल की हे फ्रॅक्चरआपोआप  ठीक होईल का ? की सर्जरी करावी लागेल मग तेवढे पैसे आहेत का किंवा मेडीकल इन्श्युरन्स मधे कव्हर होईल का . संसाराची गाडी हाकताना किंवा मुलांना वाढवताना भावनिक आणि व्यवहारी दोघांचा मेळ असावा लागतो आणि तो पप्पांच्या व्यवहारी पणामुळे व्यवस्थित टिकला अस वाटतय नाहीतर मी तरी काय शिकलो नसतो. 

आताच्या वातावरणामधे वडीलांचा तसा धाक नसतो आणि एक सो काॅल्ड मित्रत्वाच नात असत म्हणतात . माझ्यामधे आणि पप्पांमधे तस मित्रत्वाच नात नाहीये किंवा आम्ही रोजच्या रोज फोनवर बोलतोच अस नाही , आईसोबत बोललो की सगळे अपडेट मिळतात आणि फोन ठेवला जातो पण जेव्हा जेव्हा कोणतेही निर्णय घेण्याची वेळ येते तेव्हा किंवा निर्णय घेवुन झाल्यावर घेतलेला निर्णय बरोबर की चुक बघायला हमखास पप्पा आठवतात . 

कस झालय पप्पानी शून्यातून सुरुवात केली आणि १० पर्यंत आणल त्यामुळं परिस्थितीसोबत हातमिळवणी करत पुन्हा शुन्याकडे यायला नको म्हणुन जपुन पावलं टाकली . मला मिळालय १० आता मला ते १० टिकवायचय आणि ते पुढ वाढवायचय . 

आज आम्ही लाख म्हणतो की मी स्वतंत्र आहे , माझे निर्णय मी घेतो पण ते घेताना एक फिक्स माहीत असत की पडलो तरी टेंशन नाही आपल १० फिक्स आहे . तो एक वेगळा आत्मविश्वास असतो , कोणत्याही परिस्थिती ला सामोर जाताना मनामधे कुठेतरी एक विश्वास सतत असतो की पप्पा आहेत आणि it really matters .. 

आज पार्थ चा दुसरा वाढदिवस साजरा करताना किंवा दोन वर्षाच बापपण सेलेब्रेट करताना बाकी काही नाही पण ज्याप्रकारे पप्पा माझ्या आत्मविंश्वासाच कारण आतापर्यंत बनत आलेले आहेत तसच उद्या मला पार्थ साठी बनतां आल पाहीजे एवढच वाटत.