स्मार्ट सिटी

फ्लोटर चा सोल निघाला म्हणून पहिल्यांदा त्याच्याकडे गेलो , आमच्या नाक्यावरच्या कॉर्नर ला एक खोका त्याचा .

मी सुरुवाती पासूनच बडबडया मग जिथे जाईल तिथे गप्पांचा फड़ टाकायची सवय  . गांव कुठल ? घरी कोण ? निपाणी मधे कुणाला ओळखतो का ? मी निपाणीच्या श्रीखंडेंचा ओ. अशी कुठे ना कुठे नाळ जुळवून मोकळा होतो.

पण तो निघाला मध्यप्रदेशातला , वडिलांना इनामात मिळालेली सगळी 6 एकर जमीन भावावर सोपवून बायको पोराना घेवून ठाण्यात आलेला . पोरग 8 वी ला आणि पोरगी 12 वी ला . नाक्याशेजारच्या पाइपलाइन च्या इथे राहायचा. कड़क मराठी येत होत म्हणून कुणी परप्रांतीय सुद्धा म्हणायच नाही ...

मुळात त्याला इतक्या दिवसात गाव कुठल ? नाव काय वैगेरे विचारलच नव्हतं.

एरियातल्या भाई ला रोख 50 हजार दिले आणि मग उरलेले 50 दोन वर्षात हप्त्याने दयायच्या कबूलीवर खोका चालू केलेला.

एकदा सामान घेवून कैडबरी सिग्नल ला रिक्षा ची की बायकोची वाट बघत उभा होता , मी पण गाडीत एकटाच होतो म्हणून त्याच सामान घेवून आलो आणि तिथे खास दोस्ती झाली 

चप्पल दुरुस्ती च्यामारी 10 रुपये आणि त्याने पाजलेल्या चहा ची किंमत 6 रुपये , लाज वाटायची साला त्याची दानत बघुन..

एकदा बायको एकटी सामान घेवून येत होती तेव्हा आनंदा च्या बायकोने तिला मदत केली आणि सांगितल भाऊ ओळखीचे आहेत आमच्या मी येते घरापर्यंत , अशी फिटंफिट सुद्धा केली

बायकोला बोलता बोलता बोलली की आनंदा दारु खुप पितो मग बायकोने दीदी कडून दारु सोडवण्याच्या गोळ्या मागवून दिल्या आणि दारु सुटली .

प्रामाणिक प्रयत्न केले माऊली ने म्हणून

संसार मार्गी लागलेला , पोरगी सॉलिड हुशार आहे. काही न काही चांगल शिकवुया , लागेल ती मदत घे पण घाई गड़बडीत उजवु नको अशी मी आणि बायकोने दोघाना अक्षरशः दमदाटी केलेली..

खोक्यातल सामान हलवायच्या ऐवजी एरियातल्या भाऊ च्या पायाशी काही होतय का बघा म्हणून काल पहाटे पासून बिन चहा पाण्याच् दुपारपर्यंत बसलेला...

"आरामात द्या हो तुम्ही कुठे जाताय की मी कुठे जाणार साहेब " हे आनंदाच पेटेंट वाक्य कानात घूमत असेल म्हणून कदाचित आमच्या इथल्या वॉर्ड ऑफिसर साहेबालाच शेवटी आनंदा ची दया आली आणि सगळ सामान व्यवस्थित काढून मग जेसीबी न खोका उचकटला.

ठाणे शहर स्मार्ट होणार , पोखरण रोड नंबर 1 रुंदीकरण होणार , रोज आमची गाडी 60 च्या स्पीड ने तिथन पळणार आणि त्याच स्पीड ने मला हे सगळ पुन्हा पुन्हा आठवणार....